کد مطلب:225105 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:236
پاره حالات و کیفیات حضرت ولی خالق ارضین و سموات امام رضا در اوقات حمل
در مدینة المعاجز در فصل معجزات حضرت امام موسی كاظم علیه السلام و میلاد همایونیش حدیثی طویل مسطور می دارد كه حضرت صادق علیه السلام فرمود چون موسی از بطن مادرش به زمین آمد دستش بر زمین و سرش به جانب آسمان بود و من با مادرش حمیده گفتم این امارت و نشان و دلالت رسول خدای صلی الله علیه و آله است یعنی آن حضرت نیز چون متولد شد باین علامت بود و اماره وصی اوست كه بعد از آن حضرت وصی آن حضرت است.
راوی گوید: عرض كردم فدایت شوم این چیست از امارت رسول خدا و امارت آنكس كه بعد از آن حضرت وصی می شود؟ فرمود «انه لما كانت اللیلة التی علق فیها بجدی اتی آت جد ابی بكاس فیه شربة ارق من الماء والین من الزبد و احلی من الشهد و ابرد من الثلج و ابیض من اللبن فسقاه ایاه و امره بالجماع فقام و جمع فعلق بجدی» چون آن شب كه بباید نطفه جد پدرم در آن شب بسته شود در رسید آینده ی یعنی ملكی بیامد و جامی كه در آن شربتی رقیق تر و لطیف تر از آب
[ صفحه 16]
و نرم تر از زبد [1] و شیرین تر از انگبین و سردتر از برف و سفیدتر از شیر بود بیاورد و جد پدرم را از آن شربت بیاشامانید و او را به مباشرت فرمان داد و آن حضرت مباشرت نمود و نطفه جدم بسته شد یعنی از همان شربت بهشتی آن نطفه بسته گشت.
بعد از آن سلسله خبر به همین نهج و ترتیب از هر امامی به امامی می رسد و بعد از آن می فرماید چون شبی كه می بایست در آن شب نطفه پسرم بسته شود رسید همان شربت به من خورانیدند و این مولود یعنی حضرت موسی علیه السلام را خداوند به من عطا فرمود «فدونكم و هو و الله صاحبكم من بعدی» دست با ذیال ولایت او درآورید سوگند با خدای بعد از من امام شما است «و ان نطفة الامام مما اخبرتك» نطفه هر امامی از همین شربت كه از بهرت توصیف نمودم بسته می شود.
و چون نطفه چهار ماه در رحم مادر ساكن گشت و انشاء روح در آن شد خداوند تعالی فرشته را كه حیوان نام دارد می فرستد و بر بازوی راستش می نویسد «و تمت كلمة ربك صدقا و عدلا لا مبدل لكلماته و هو السمیع العلیم» و چون از شكم مادرش به زمین می رسد بدانگونه می رسد كه هر دو دستش بر زمین و سرش به جانب آسمان بلند می گردد اما وضع هر دو دست مباركش بر زمین همانا هر علمی را كه مر خدای راست كه از آسمان به زمین نازل ساخته فرامی گیرد و اما سر بر كشیدن به سوی آسمان همانا برای آن است كه گوش می سپارد بندای منادی كه از بطتان عرش از جانب رب العزه از افق اعلی بدو ندا می كند و او را بنام خودش و پدرش می خواند و می گوید ای فلان بن فلان ثابت باشی كه تو را برای امری بزرگ بیافریده ام تو برگزیده ی من هستی از آفریدگان من و موضع سر و صندوق علم من و امین من بروحی من و خلیفه من در زمین من هستی برای تو و دوستان تو رحمت خود را واجب ساخته ام و بهشتهای خود را بخشیده ام و شما را در جود و رحمت خود جای می دهم به عزت و جلال خود سوگند یاد می كنم كه دشمنان ترا به بدترین عذابها معذب گردانم اگر چند در این جهان رزق و روزی را برایشان فراخ بسازم.
[ صفحه 17]
چون صوت منادی به پایان می رسد آن امام به همان هیئتی كه هست در جواب می گوید «شهد الله انه لا اله الا هو و الملائكة و اولوا العلم قائما بالقسط لا اله الا هو العزیز الحكیم» چون این كلام را به انجام می آورد یزدان عالم علوم اولین و آخرین را به او عطا می فرماید و مستحق آن می شود كه در شب قدر او را روح زیارت نماید الی آخر الخبر، و در خبر دیگر كه قریب بهمین مضمون در همان كتاب سند بحضرت ابی عبدالله می رسد امام از احشاء بزیر می آید و از این پیش در بیان ولایت حضرت سجاد و دیگر ائمه علیهم السلام به این گونه مضامین اشارت شد.
راوی گوید: عرض كردم فدایت شوم این چیست از امارت رسول خدا و امارت آنكس كه بعد از آن حضرت وصی می شود؟ فرمود «انه لما كانت اللیلة التی علق فیها بجدی اتی آت جد ابی بكاس فیه شربة ارق من الماء والین من الزبد و احلی من الشهد و ابرد من الثلج و ابیض من اللبن فسقاه ایاه و امره بالجماع فقام و جمع فعلق بجدی» چون آن شب كه بباید نطفه جد پدرم در آن شب بسته شود در رسید آینده ی یعنی ملكی بیامد و جامی كه در آن شربتی رقیق تر و لطیف تر از آب
[ صفحه 16]
و نرم تر از زبد [1] و شیرین تر از انگبین و سردتر از برف و سفیدتر از شیر بود بیاورد و جد پدرم را از آن شربت بیاشامانید و او را به مباشرت فرمان داد و آن حضرت مباشرت نمود و نطفه جدم بسته شد یعنی از همان شربت بهشتی آن نطفه بسته گشت.
بعد از آن سلسله خبر به همین نهج و ترتیب از هر امامی به امامی می رسد و بعد از آن می فرماید چون شبی كه می بایست در آن شب نطفه پسرم بسته شود رسید همان شربت به من خورانیدند و این مولود یعنی حضرت موسی علیه السلام را خداوند به من عطا فرمود «فدونكم و هو و الله صاحبكم من بعدی» دست با ذیال ولایت او درآورید سوگند با خدای بعد از من امام شما است «و ان نطفة الامام مما اخبرتك» نطفه هر امامی از همین شربت كه از بهرت توصیف نمودم بسته می شود.
و چون نطفه چهار ماه در رحم مادر ساكن گشت و انشاء روح در آن شد خداوند تعالی فرشته را كه حیوان نام دارد می فرستد و بر بازوی راستش می نویسد «و تمت كلمة ربك صدقا و عدلا لا مبدل لكلماته و هو السمیع العلیم» و چون از شكم مادرش به زمین می رسد بدانگونه می رسد كه هر دو دستش بر زمین و سرش به جانب آسمان بلند می گردد اما وضع هر دو دست مباركش بر زمین همانا هر علمی را كه مر خدای راست كه از آسمان به زمین نازل ساخته فرامی گیرد و اما سر بر كشیدن به سوی آسمان همانا برای آن است كه گوش می سپارد بندای منادی كه از بطتان عرش از جانب رب العزه از افق اعلی بدو ندا می كند و او را بنام خودش و پدرش می خواند و می گوید ای فلان بن فلان ثابت باشی كه تو را برای امری بزرگ بیافریده ام تو برگزیده ی من هستی از آفریدگان من و موضع سر و صندوق علم من و امین من بروحی من و خلیفه من در زمین من هستی برای تو و دوستان تو رحمت خود را واجب ساخته ام و بهشتهای خود را بخشیده ام و شما را در جود و رحمت خود جای می دهم به عزت و جلال خود سوگند یاد می كنم كه دشمنان ترا به بدترین عذابها معذب گردانم اگر چند در این جهان رزق و روزی را برایشان فراخ بسازم.
[ صفحه 17]
چون صوت منادی به پایان می رسد آن امام به همان هیئتی كه هست در جواب می گوید «شهد الله انه لا اله الا هو و الملائكة و اولوا العلم قائما بالقسط لا اله الا هو العزیز الحكیم» چون این كلام را به انجام می آورد یزدان عالم علوم اولین و آخرین را به او عطا می فرماید و مستحق آن می شود كه در شب قدر او را روح زیارت نماید الی آخر الخبر، و در خبر دیگر كه قریب بهمین مضمون در همان كتاب سند بحضرت ابی عبدالله می رسد امام از احشاء بزیر می آید و از این پیش در بیان ولایت حضرت سجاد و دیگر ائمه علیهم السلام به این گونه مضامین اشارت شد.
[1] يعني مسكه، كف ماست.